In het Grand Café van het
verzorgingshuis “Hallo
pa, hoe gaat het?” “O,
daar ben je al, ik had je niet zien aankomen.” “Ik
kwam van de andere kant.” “Dames,
dit is mijn vader, hij is al 94!” “Nee
pa, jij bent 94, ik ben pas 65.” “Nee
hoor, ik ben 65!” “Ik
ben net met pensioen, jij bent dat al heel lang.” “Mijn
zuster is maar 56 geworden.” “Dat
was uw dochter, mijn zus; uw zus was 88.” “Nee
hoor, het is echt zo!” “Zullen
we maar naar uw kamer gaan, pa?” Dit gesprek tussen mijn vader en mij noteerde ik nog geen jaar geleden. Nu ben ik al blij als er een glimlach van herkenning is. Nadat ik mijzelf heb voorgesteld.