L'horizon de la terre appelle l'horizon du ciel

Afgelopen week maakte ik weer een kloosterwandeling. Dit keer vanuit het klooster van de Benedictinessen van Notre Dame d’Hurtebise bij St. Hubert in de Belgische Ardennen. Op de heenreis overnachtte ik in een klooster (van de Karmelietessen) in Sittard. Hier maakten we ook een wandeling en bezochten we en passant op het kerkhof de graven van de kort geleden overleden bisschop Gijsen en van Toon en Rietje Hermans.

 

 Het klooster in Sittard

 

Het graf van bisschop Gijsen wacht op een steen.

Het graf van Toon en Rietje Hermans in Sittard

De volgende dag reisden we met trein en bus naar St. Hubert. Hiervandaan liepen we naar het klooster Notre Dame d'Hurtebise.

 En route...

 Het klooster van Hurtebise bij St. Hubert

Vooral de sacrale zang van de zusters in het klooster van Hurtebise raakte mij zeer. Als buitenkerkelijke wandelaar was ik zeer onder de indruk van hun zuivere, vaak meerstemmige a capella gezang - in fraai Frans - tijdens de Vigiles, Lauden, Eucharistievieringen, Vespers en Completen.

 De kapel

 Zijbeuk van de kapel 

Het gesprek met soeur Marie-Raphaël was indrukwekkend. Zij schrijft ook gedichten. Later kocht ik een bundeltje van haar in de serie 'Plume' met als titel 'Il est des horizons qui sont des amitiés'.

Hieruit het volgende vers:

L'horizon de la terre
appelle
l'horizon du ciel
et l'un absorbe l'autre
dans sa transparence

De wandelmaten op pad...

Onder de bezielende leiding van pelgrim Henricus - de stichter van de De Wandelmaat - maakten we fraaie wandelingen door het glooiende landschap. De reis - met het openbaar vervoer naar de Ardennen - was lang, maar het was zeer de moeite waard.

Ik werd bevestigd in mijn overtuiging dat bij het ervaren van religiositeit en spiritualiteit de vorm van cruciaal belang is. 'Les horizons' van Hurtebise klinken nog lang na...

Zie hier en daar berichten over de kloostertocht van vorig jaar.