Een kleurrijke Wijkenaar. In memoriam Willem van Hoorn

Willem van Hoorn, Mazijk (met voormalig café
de Hofbuurt) en Grote Kerk

Kleurrijk als zijn schilderijen, dat was Willem van Hoorn. Hij stierf op 30 april jl. op 74-jarige leeftijd.

In de periode dat ik in Wijk bij Duurstede woonde, troffen we elkaar regelmatig. In de kroeg, bij het smartlappenfestival, in Theater Rondeel, het jazzcafé, op feesten en partijen, bij Loek en Dit in de buurtwinkel, op straat, bij elkaar thuis. Geestverwanten waren we. We hielden allebei van taal en humor stond hoog in ons vaandel.

Humor

We hebben samen wat afgelachen. Bijvoorbeeld bij kunstenaarscollectief 'Bosch & Duin', waar we ons best deden model te zitten, maar meer nog toen een van de kunstenaars haar werk exposeerde in die prachtige kroeg 'De Hofbuurt'. Toen Willem en ik daar een pilsje gingen drinken, bleek er op onze portretten al na een dag een rode sticker te zitten. Verkocht! Stille aanbidsters? Of ging het puur om de kunst? L’art pour l’art? Willem volhardde echter in de meest romantische fantasieën. Groot was dan ook de teleurstelling toen later bleek dat Gerard Roest, overigens ook een illustere Wijkenaar, onze beeltenissen had gekocht. Gerard verzamelde alles over Wijk, dus – zo vertelde hij ons – ook ‘bekende’ Wijkenaren. We zagen de grap er wel van in en hebben Gerards aankoop samen beklonken.


Willem en ik na een voorstelling in Theater Rondeel in Wijk bij Duurstede (begin jaren 90)

Journalist
Willem was journalist bij het Utrechts Nieuwsblad, maar heeft in Wijk ook, al dan niet samen met anderen, bijvoorbeeld leden van de 'Kunstkring', menig blad opgericht. ‘Kunstwijzer’ was zo’n tijdschrift en ik herinner me ook nog het kortstondige ‘Koren op de molen’. Ik werkte met plezier aan zijn projecten mee.

Kunstschilder

Als dank voor het openen
van een expositie portretteerde
Willem mij als clown.

Op latere leeftijd begon hij ook te schilderen. Naïef, een woord dat ik met groot respect uitspreek. Een kunsstroming die me bovendien erg aanspreekt. De levenslust en de humor spat van deze kleurrijke schilderijen. Maar ze getuigen ook van een geweldig observatietalent.

Deze dagen kijk ik met nog meer bewondering en eerbied naar zijn creaties in ons huis. Met een warme glimlach ook. Vol van herinneringen aan een lieve, humorvolle, markante man, die bovenal ook een levenskunstenaar was.
Wijk bij Duurstede ziet Willem straks niet meer op zijn karakteristieke wijze door de binnenstad lopen. Hij zal worden gemist. Maar zijn sporen laat hij zeker achter.