Een van de mooiste gedichten uit de Nederlandse literatuur vind ik Schrijvenderwijs van dichter-dominee Guillaume van der Graft (pseudoniem voor Willem Barnard). Tijdens mijn studie Nederlands aan de School voor Taal en Letterkunde in 's-Gravenhage werd het door de bevlogen docent-dichter Harry Scholten behandeld en het is mij altijd bijgebleven.
 |
| Guillaume van der Graft |
Toen ik later in Zutphen vertoefde, woonde ik in het dorpje Rozendaal (bij Arnhem) wel eens een kerkdienst bij waarin dominee Barnard voorging. Hij schreef niet alleen gedichten, hij preekte ook als een dichter. De dichter en de dominee vielen bij hem samen. Erudiet en literair associërend, redenerend en improviserend, speelde hij op die preekstoel in dat mooie, kleine kerkje met weidse gebaren solotoneel avant-la-lettre. Poëzie hardop.
Binnenkort begin ik in havo-5 met poëzie. Dan ga ik tijdens de eerste les dit gedicht behandelen. En uitleggen waarom ik het zo mooi vind.
SCHRIJVENDERWIJS
Schrijvenderwijs was ik ingeslapen
schrijvenderwijs werd ik wakker bij nacht
omdat er woorden stonden te blaten
onder het open raam waar ik lag.
Wie had hen daar bijeengedreven,
was het de honger of was het de wind?
Ze stonden in een beginnende regen
doodstil te kleumen op het grind.
Toen heb ik ze mee naar boven genomen,
de grote ruit van de spiegel besloeg.
Ik had voordien nooit geweten hoe men
woorden halfslapend naar boven droeg.
Maar 's morgens vroeg toen ik ontwaakte
waren ze weg en de deur stond los.
De zon scheen hoog en droog, er zaten
vogels te lachen in het bos.
Guillaume van der Graft (1920 - 2010)
Uit: Vogels en vissen, 1971
Kees Wennekendonk in 'Van Tom Waits naar