Met de trein reisde ik naar Ede en daar bezocht ik mijn vader (96). Hij zat met medebewoners in de huiskamer van het verpleeghuis. Er werd een quiz gehouden. “Wat is het beroep van Pipo?” Grote stilte. De vrijwilligster begon opgewekt te zingen: ‘Pipo de clown en Mammaloe’, en riep: “Ik herhaal, wat is het beroep van Pipo?” Het bleef weer stil, tot een beverig damesstemmetje mompelde: “Ik zou het niet weten”.
Mijn vader liet het
allemaal over zich heen komen, zoals hij de laatste jaren alles ogenschijnlijk aan zich voorbij laat
gaan. Met zijn rijzige gestalte zat hij als een ledenpop in zijn rolstoel. Mijn
wijze vader, die altijd zoveel wist en anders de Winkler Prinsencyclopedie
wel binnen handbereik had.
Bij mijn vertrek was er toch iets van herkenning en ook de veertig jaren die hij bij NS werkte, bleken hun sporen nagelaten te hebben. “Pa, ik ga weer hoor!”, riep ik in zijn oor. Hij tastte blindelings naar zijn horloge en tuurde naar de extra grote cijfers. Toen verbrak hij het grote zwijgen en vroeg, luid en duidelijk: “Hoe laat vertrekt je trein naar Groningen?”
Bij mijn vertrek was er toch iets van herkenning en ook de veertig jaren die hij bij NS werkte, bleken hun sporen nagelaten te hebben. “Pa, ik ga weer hoor!”, riep ik in zijn oor. Hij tastte blindelings naar zijn horloge en tuurde naar de extra grote cijfers. Toen verbrak hij het grote zwijgen en vroeg, luid en duidelijk: “Hoe laat vertrekt je trein naar Groningen?”
Hans ter Heijden
