Tied vlaigt en doagen goan te gaauw

Met een variatie op de titel van Jean Pierre Rawies laatste dichtbundel ('De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag'), zette ik boven mijn eindwerkstuk voor de cursus Gronings: 'Tied vlaigt en doagen goan te gaauw'. Je moest je eigen levensverhaal op papier zetten.

De cursus volgde ik dit najaar in Stad. Het was een vervolg op 'Grunneger toal veur gevorderden' (al voel ik mij vaak nog een beginneling...). Ik heb er veel geleerd, alleen al doordat je tijdens de lesavonden Gronings moest spreken, ook in de pauzes.

Enige probleem was dat er werd onderwezen in de Hogelandster variant van het Gronings en die wijkt toch nogal eens af van het Westerwolds, waar je in plaats van nait bijvoorbeeld nich zegt.

 

Daarom heb ik de laatste lesavond Reint Meins (84) uit Weende geïnviteerd. Hij las in onvervalst Westerwolds enkele van zijn verhalen voor, lichtte een paar zelfgemaakte schilderijen toe en vertelde over zijn afwisselende leven als postbode in onze contreien.

 

Reint Meins vertelt.

Terra Westerwolda
Intussen vliegt de tijd. Je denkt dat je zeeën van tijd hebt als je met pensioen gaat. Maar dat is - althans bij mij - niet zo. Sinds september maak ik deel uit van de redactie van Terra Westerwolda, het prachtig vormgegeven tijdschrift van de Historische Vereniging Westerwolde en het Streekhistorisch Centrum Stadskanaal.
Voor het novembernummer interviewde ik de 96-jarige Willem ten Have, rustend boer, die in 1918 in de verbouwde boerderij waar ik nu woon, werd geboren. Mooie verhalen over het boerenleven van 'vrouger', maar ook over de school in Harpel, de werkverschaffing, werkpaarden en trekschuiten.
Door met mensen als Willem en Reint zo goed en zo kwaad als het gaat Gronings te praten, leer je veel!

 

'Groot interview' met Willem ten Have in Terra Westerwolda

Ter Apel zien en dan sterven

Voorpublicatie 'Ter Apel zien en dan sterven'

Over de kloosterwandeltocht die ik in oktober in Limburg maakte, berichtte ik al eerder.

Verder heb ik eindelijk mijn boek(je) over de Groninger jaren van dichter Kees Stip voltooid. Na de organisatie van het Kees Stipjaar in 2013, was dit nog een belofte die ik nu gestand doe. 'Ter Apel zien en dan sterven', luidt de titel. Het verschijnt in februari of maart 2015 bij uitgeverij Vliedorp uit Houwerzijl (nadere berichten volgen).

Terra Westerwolda gunde ik een (bescheiden) voorpublicatie. Het laatste nummer van dit blad is overigens nog verkrijgbaar bij boekhandels in Westerwolde (o.a. Primera Vlagtwedde) en bij het Streekhistorisch Centrum.

Marktpleinkerk

Orgel
Tja, en dan de muziek. Die schoot er de laatste jaren ook nogal bij in. In januari krijg ik - sinds vier jaar - weer kerkorgelles. Mijn 'hometrainer', een oud, elektronisch Johannusorgel (waar ik vooral ook het voetenwerk en het spelen op twee manualen op kan oefenen), is door de firma Kuipers uit Leens weer vakkundig speelklaar gemaakt en dagelijks probeer ik de coördinatie tussen handen en voeten zo soepel mogelijk te laten verlopen. Het blijft voor iemand die van jongs af aan piano speelt, lastig. En al die registers!
Ik verheug mij weer op de lessen van organist Wim Westerman. Op het Witte-orgel van de Marktpleinkerk in Winschoten. Fantastisch!



de 'hometrainer'

 Het Witte-orgel in de Marktpleinkerk te Winschoten

Cello

Zelfs mijn cello heb ik weer van het stof ontdaan. Dit instrument leerde ik bespelen tijdens mijn studententijd in Utrecht. Door allerlei omstandigheden, waaronder een 'carpaaltunnelsyndroom' in mijn rechterpols (waaraan ik uiteindelijk succesvol ben geopereerd), heb ik hem decennia niet bespeeld. Ik probeer het nu voorzichtig weer op te pakken. 

 

 cello met hond (in mand)

Het cellospel roept ook weer allerlei herinneringen op. Bijvoorbeeld aan mijn idool van toen, de beroemde Spaanse cellist Pablo (Pau) Casals (1876 - 1973). Hieronder een historische filmopname. Hij ontvangt hier uit handen van secretaris-generaal U-Thant in 1971 de UN Peace Medal. De hoogbejaarde Casals spreekt de vergadering op indrukwekkende wijze toe en speelt het door hem bewerkte Catalaanse lied 'El cant dels ocells'  ('Song of the birds'). Als protest tegen het Franco-regime. Inderdaad, de tijd vliegt...

Pablo  (Pau) Casals bij de Verenigde Naties

 

Hier nog een filmopname over 'Song of the birds'.