Tysger Boelens wint Kees Stip Dictee
Gisteren werd in de Hesse Bibliotheek weer het Kees Stip Dictee gehouden. Met slechts drie fouten was Tysger Boelens, leerling van de RSG Ter Apel (klas 4 vwo+), de onbetwistbare winnaar. Hij kreeg dan ook de felbegeerde Kees Stipvulpen uitgereikt.
Het Ubbo Emmius College uit Stadskanaal was met gemiddeld 12 fouten de winnaar van de teams die meededen. Het leerlingenteam van de RSG Ter Apel - onder aanvoering van Mea van der Voo - werd tweede met slechts 0,4 fout meer. Daarna volgden de prominententeams van de gemeente Stadskanaal (gemiddeld 12,7 fouten) en de gemeente Vlagtwedde (gemiddeld 15 fouten). Ook dit jaar werd het dictee (met de titel 'Fantoompijn') weer door mij geschreven. Ik las het ook voor.
Lees hier het dictee:
 |
| Bibliotheekmanager Janneke Klok feliciteert winnaar Tysger Boelens |
 |
| Tysger schrijft, nog onwetend van de roem die hem te wachten staat... |
Fantoompijn
De Bree staarde in het goed geoutilleerde lokaal naar het smartboard, met behulp waarvan hij vanmorgen - compleet met uit het niets opdoemende manuscripten en incunabelen - de literair-historische context van de middeleeuwse mystiek van Hadewijch had geëxpliciteerd.
Vanuit zijn ooghoek had hij gezien dat Panda Schattenkeinder onder haar tafeltje anderszins digitaal bezig was; met een welhaast virtuoze vingervlugheid beroerde zij haar smartphone, maar hij had niet de indruk dat ze - geheel idolaat van de mystica - al multitaskend via wereldwijde visoenen de extatische verrukking van de mystieke eenwording probeerde te bereiken.
“Wat doe je daar Panda?”, vroeg hij minzaam. “O, ik sms’te naar Boelie dat uw les vet cool is.” “Dat apprecieer ik, maar waarover ging het dan?” “Over mist in de literatuur, meneer.” “Geef dat abjecte object maar hier.”
Op dat moment barstte Panda in tranen uit, hyperventileerde als een steigerende, hinnikende merrie, embrasseerde - als was het haar eerste boreling - schreiend het virtuele wonder, smeet het furieus op zijn bureau en krijste met een door fantoompijn vertrokken gezicht: “Dit is je reinste amputatie!”
Die preoccupatie met het mobiele digitale netwerk - zelfs onder de les - was De Bree een gruwel. Hij dacht aan veertig jaar geleden, toen hij als leraar begon. De tijd van krijtjes, cahiers, katheders, vloeistof-duplicators, epidiascopen én filippica’s. Maar hij telde zijn digitale zegeningen.
Opeens stond Panda in zijn lokaal. De Bree reikte haar het 'geamputeerde lichaamsdeel' aan en bezwoer haar dit nooit meer onder de les te gebruiken.
Panda danste van blijdschap een pirouette, wreef liefkozend over het kleinood, tikte nog wat in en zei: “Ik heb u toegevoegd als vriend op Facebook. Cool hè?”
Dat je zo simpel vriendschappen kon sluiten, was voor De Bree een mystieke ervaring. Vanaf de top van de Hasseberg schreeuwde hij het ’s avonds dan ook in extase uit over de dreven van Westerwolde: “Het leven is verrukkelijk!”
