Dagblad van het Noorden, 8 augustus 2019. Het artikel is ook hier te lezen.
Het
beroemde boek Herfsttij der Middeleeuwen
bestaat dit jaar 100 jaar. Voor het cultuurhistorische tijdschrift Terra Westerwolda zocht historicus Tjarko van Dijk uit of schrijver Johan
Huizinga, immers door en door Groninger, misschien ook over Westerwolde - waar
hij graag lange wandelingen maakte - heeft gepubliceerd. Dat bleek het geval.
Enkele jaren voor zijn dood schreef hij Geschonden
wereld (1943). Hij heeft het hierin ook over Westerwolde en waarschuwt in dat verband voor ‘cultuurvernietiging’
door menselijk ingrijpen in de schoonheid van het landschap.
Geschonden landschap
In Groningen is dat ook heden weer een actueel thema, nu de energietransitie in veel gevallen zonder enige regie aan de vrije markt wordt overgelaten. Ook het veel bezongen cultuurlandschap van Westerwolde dreigt hierdoor een geschonden landschap te worden. Onnodig, onbezonnen en onuitstaanbaar. Vandaag publiceerde het Dagblad van het Noorden hierover een artikel van mijn hand.
Het Luthers Bach Ensemble (LBE) wil het publiek betrekken bij de emotionele rijkdom en intense dramatiek van de barokmuziek, in het bijzonder die van Johann Sebastian Bach. Dat sluit volgens het LBE aan bij de opvatting uit de tijd van Bach dat muziek via emotie inzicht verschaft in de essentiële aspecten van het leven. Afgelopen zondag woonde ik een wonderschone uitvoering door het ensemble - onder leiding van Tymen Jan Bronda - bij in de Lutherse Kerk in Groningen. Op het programma stond Bachs cantate Laß, Fürstin, laß noch einen Strahl (BWV 198).
Het Luthers Bach Ensemble, hier tijdens een uitvoering onder leiding van
Ton Koopman. Foto: website LBE.
De cantate maakte deel uit van een Sommergottesdienst (de dienst was in het Duits), waarin dominee Maren Overbosch voorging. De essentiële aspecten van het leven kwamen daarin natuurlijk ook aan de orde. Bovendien mocht het publiek de koralen meezingen. Je was dus niet alleen toeschouwer, maar maakte deel uit van de Lutherse gemeenschap in die prachtige kerk, die ik nog nooit van binnen had gezien. Bachs goddelijke muziek en de gezongen en gesproken teksten waren sterk samenbindende factoren. Verwondering en ontroering streden bij mij om voorrang. Maar er was vooral dankbaarheid om zoveel moois. Op die stralende zondagochtend was ik domweg gelukkig in de Haddingestraat.
