woensdag 30 december 2015

In de voetsporen van Gerrit Achterberg (2)

Over het klompenpad


Op de valreep van 2015 loste ik een belofte aan mijzelf in. Ruim vier jaar geleden schreef ik hier dat ik 'binnenkort', net als vroeger toen ik nog in Wijk bij Duurstede woonde, met de hond door het coulisselandschap van Langbroek zou gaan wandelen. Maar dan nog preciezer in de voetsporen van Gerrit Achterberg. Het heeft even geduurd, maar gisterenmorgen startte ik om half elf bij Bosrestaurant Sandenburg in Doorn de Klompenpadroute, die geheel in het teken staat van de in Langbroek geboren dichter.

Dora
Destijds wandelde ik vaak in dat prachtige, afwisselende landschap met Sjefke de Kwispelaere, maar Sjef is 'oet tied kommen' zoals mijn Groninger buurtgenoten zouden zeggen. Dora was nu de gelukkige. Probleem was wel dat Dora in het Oost-Groningse Westerwolde een nogal bandeloos bestaan leidt; nu moest ze al bij de start op de rustige Sandenburgerlaan, waar desalniettemin af en toe een auto overheen scheurt, aan de riem. Daar had mevrouw, toch al een eigenzinnig type, weinig zin in. Ze ging plat op de grond liggen en weigerde mee te lopen. Met veel kunst- en vliegwerk kreeg ik haar stapje voor stapje een paar meter verder. Dat schoot niet op. De wandeling dreigde een fiasco te worden, tot een jogger langskwam en Dora er achteraan wilde. Ik greep mijn kans en in looppas bereikten we de Dwarsweg, waar we linksaf sloegen. Vanaf dat moment koos LabraDora eieren voor haar geld en liep ze braaf met me aan de riem langs 'Het Fransche Hof'. Nadat we op de Buntlaan boerderij 'De Bunt' en de fraai - tot woonhuis - gerestaureerde schaapskooi waren gepasseerd, mocht ze op het gedeelte van de Buntlaan dat ook wel Boompjessteeg wordt genoemd, los. Ze nam meteen een duik in de sloot en rende - met een rij knotwilgen als decor - uitbundig over de velden.

Het Boompje
Bij 'Het Boompje', het 'stamslot' van de Achterbergers, ging Dora weer aan de riem. Maar nu was er begrip, of misschien beter: berusting.
Het was geweldig wandelweer, zelfs de zon brak zo nu en dan door. Schapen graasden op de wei langs de smalle Gooijerdijk. Na ruim zestien jaar was er veel herkenning. Godzijdank hebben gemeentebestuur, landgoedeigenaren en natuurbeschermers de waarde van dit gebied onderkend en dit unieke landschap intact gelaten. Mocht Gerrit Achterberg na een wederopstanding weer door dit gebied wandelen, dan zou hij moeiteloos zijn favoriete plekken van weleer terugvinden. De bedrijfsvoering op de boerderijen van zijn familie is wél ingrijpend veranderd. Een gedicht als 'Melkknecht' zou hij nu niet meer kunnen schrijven...

Dora op de Buntlaan / Boompjessteeg
Eerbetoon
De hele route is een eerbetoon aan Gerrit Achterberg. Borden met gedichten van hem illustreren zijn afkomst uit dit gebied, maar hebben vaak ook een diepere betekenis.
Dora en ik wandelden verder. We zagen de gemetselde brug over de wetering, een van de weinige tastbare restanten die de tramlijn naar Wijk heeft achtergelaten in het landschap. Bij slecht weer ging Achterberg hiervandaan (halte Sandenburg) met de tram naar de Normaalschool in de Volderstraat in Wijk. Ik woonde enkele jaren schuin tegenover het gebouw waar deze was gehuisvest. Toen de Normaalschool werd opgeheven, vervolgde Achterberg zijn studie aan de Jan van Nassaukweekschool in Utrecht. Hier volgde ik lang geleden ook mijn onderwijzersopleiding.

Poëzie in Steen
In de periode dat Corry Oudijk en beeldhouwer Stef Stokhof de Jong bezig waren de gedichtenroute door de Wijkse binnenstad 'Poëzie in Steen' vorm te geven, was het al snel duidelijk dat Achterberg hier natuurlijk niet in mocht ontbreken. Voor de locatie bij het terras van café-restaurant De Engel op de Markt koos ik uit het werk van de dichter een kwatrijn over zomerwijn en 'godgelijke dronkenschappen'. Gerrits jongste broer Henk onthulde het gedicht-in-steen in de linkergevel van het oude stadhuis in 1997;
Achterbergbiograaf Wim Hazeu en ik vertelden over leven en werk van de dichter.


Sandenburg
Hoewel het verboden is, liet ik Dora in het park van kasteel Sandenburg weer even los lopen. Ze laafde zich aan het water van de wetering en nam er vervolgens een kloeke duik in. Op een boomstronk bij de vele reusachtige rododendronstruiken, die ik meermalen uitbundig in bloei heb gezien, hield ik even een korte pauze.
Tussen de kale bomen door zag ik het sprookjeskasteel als uit vervlogen tijden opdoemen. Net als de bijgebouwen fraai gerestaureerd. In de meeste zitten nu kantoren. Tijden veranderen en om dit culturele erfgoed te behouden moet je wel rigoureuze keuzes maken.

 
 
Het pad werd nogal blubberig, maar zonder in de modder te vallen, wist ik het houten bruggetje over de wetering te bereiken en zo kwamen Dora en ik op de Langbroekerdijk. Met gevoel voor stijl schreden we nu langs de voorkant van het kasteel, het koetshuis en de Oranjerie. In de koetsierswoning, die achter de Oranjerie ligt, werd Gerrit Achterberg op 20 mei 1905 geboren.

 
 
Toen we richting Groenesteinse Poort wilden lopen, vloog op het erf van het huis waar Sijtje woonde een herder naar het hek en begon luidkeels te blaffen. Angstig trok Dora me terug. Nu was ze echt niet meer van plan verder te lopen. Het liep inmiddels tegen enen en Jacqueline Monné, onze vroegere buurvrouw in Wijk, had ons uitgenodigd om rond die tijd bij De Engel te gaan lunchen. Ik belde Loes en samen met Jacqueline haalde ze ons op.

Het huis waar Sijtje woonde
Toeval?
In de auto naar Wijk bij Duurstede riep Loes vlakbij De Steenen Brug: "Daar loopt Wim van Amerongen!". Wim is de auteur van het boek 'In de voetsporen van Gerrit Achterberg' en initiatiefnemer van de wandelroute. Ik remde, vloog de auto uit en schreeuwde naar Wim, een fervent marathonloper die kennelijk z'n dagelijkse ronde maakte: "Wim, ik heb net je Achterbergwandeling gelopen!". Het was een kort, maar hartverwarmend weerzien. Wim vertelde dat hij net weer een boek had gepubliceerd: 'Het buiten van Wijk'. Terug in de auto, vertelde ik dat. "Ik heb het voor jullie gekocht", zei Jacqueline, "je krijgt het straks van me".

Was hier sprake van een toevallige samenloop van omstandigheden, of was het - met het streng-calvinistische Langbroek van Achterberg in gedachten - toch de Goddelijke Voorzienigheid, de Providentia Dei?


oooOOOooo


Boerderij De Bunt
Het Boompje
Schapenweide langs de Gooijerdijk

De entree van het park rond kasteel Sandenburg
 
Informatie over Gerrit Achterberg: zie o.a. DBNL
Voor een documentaire (synthese van stem, beeld, muziek en poëzie)
over Gerrit Achterberg zie: 'De dichter van het vers dat niet bedierf', deel 1 en deel 2 

woensdag 2 december 2015

Alle bomen zijn dood

 
Uit: Herhaalde wandeling (1977), op YouTube gepubliceerd door Metrisch
 
Voor informatie over Willem van Toorn zie Literatuurplein, met een video waarin de dichter met kunstschilder Willem den Ouden spreekt over de waarde van het landschap.

zaterdag 21 november 2015

Stilte en gebed in Abdij Koningsoord

De afgelopen vier dagen verbleef ik bij de zusters Trapistinnen in Abdij Koningsoord in Oosterbeek.

Zes jaar geleden werden de Trapistinnen door geplande nieuwbouw verdreven uit het Brabantse Berkel-Enschot. Zij wilden met hun klooster niet ingesloten worden door een Vinexlocatie, maar volgens de regels van de Cisterciënzers op een rustige, afgelegen plek in alle stilte bidden en werken. De locatie van de voormalige Johannahoeve was hiervoor geschikt. In nauw overleg met GSG-architecten werd hier een geheel nieuw klooster gecreëerd, geïnspireerd op de traditionele hoeve-architectuur en de typische kloostertradities. Delen van de voormalige hoeve zijn als element in het complex opgenomen.

Abdij Koningsoord
De Wandelmaat
Voor alweer de vijfde keer liep ik mee met De Wandelmaat, een organisatie die voor kleine groepen kloosterwandelingen organiseert, waarbij je in de gelegenheid wordt gesteld ook het kloosterleven mee te beleven. Het is iedere keer weer een bijzondere ervaring. Ondanks mijn niet malse kritiek op het instituut katholieke kerk, blijf ik
gefascineerd door de mystiek en spiritualiteit binnen de kloostermuren.
Als vrijzinnig hervormd gedoopte 'ietsist' woonde ik ook nu meer als toeschouwer dan als deelnemer de 'getijden' bij. Ik was onder de indruk van de toewijding en devotie van de kloosterzusters. Aan rituelen als de eucharistieviering en zegeningen deed ik niet mee; ik bleef dan op de 'publieke tribune' zitten. Ik vind het bizar dat bepaalde handelingen anno 2015 alleen door mannelijke geestelijken mogen worden verricht. Beschouw het als een vorm van stil verzet.

Getijdeviering in de kerk van Abdij Koningsoord (foto: 'Godgewijd leven')

Ida Gerhardt en Marie van der Zeyde
Heerst binnen de stilte, buiten de kloostermuren is deze betrekkelijk. Tijdens de wandelingen door het fraaie, licht glooiende landschap van de Veluwezoom was altijd wel verkeersgedruis te horen. Niet zo gek, de spoorlijn Arnhem-Utrecht is dichtbij, net als de N224 en niet te vergeten de A50. Wat dat betreft had de orde toch beter voor Oost-Groningen kunnen kiezen... De architectuur van de abdij is echter prachtig en de inrichting van de grote, maar sobere kerk, met ontwerpen van de Italiaanse kunstenaar Marcello Aitiani, van een grote schoonheid. Hier vinden zeven keer per etmaal (te beginnen om 04.30 uur!) de getijden plaats. In veertien dagen zingen de zusters steeds alle 150 psalmen, in de mooie vertaling van Ida Gerhardt en Marie van der Zeyde. Vooral Benedictijner en Cisterciënzer kloosterlingen hebben ze getoonzet. "Het verveelt nooit", vertrouwde zuster Margareth ons toe. Mij werd het soms wat teveel.
 
Glooiend landschap
Zoekers
Aan zo'n kloosterwandeling nemen doorgaans vogels van diverse pluimage deel. Al dan niet praktiserende katholieken, protestanten, ietsisten, agnosten. Dikwijls zoekers naar de zin van hun bestaan, of gewoon naar rust en stilte in deze snelle tijd. Maar net als ik misschien ook wel nieuwsgierig naar antwoorden op vragen als: Waarom gaat iemand in hemelsnaam het klooster in? Wat bezielt mensen om zich vrijwillig aan strenge regels te onderwerpen? Hoe geven kloosterlingen vorm aan hun twijfels, verlangens, passie, geloof, daadkracht? Is zeven keer daags zingend bidden een antwoord? Ook als de wereld in brand staat? Of juist dan?

Op pad met De Wandelmaat

Mysterie
Voor mij blijft het kloosterleven een mysterie. En dat is misschien maar goed ook.
Ik heb deze dagen verder vooral ervaren als een boeiende, afwisselende en inspirerende cultuurreis, waarin kunstvormen als muziek, literatuur, beeldende kunst, architectuur en film (we zagen de aangrijpende film 'Des hommes et des dieux') een belangrijke rol speelden.
Ontmoeten, stilte, onthaasten en verwondering zijn de kernwoorden van deze kloosterwandelingen. In meer of mindere mate ervaar je ze. In het klooster, of daarbuiten in de natuur.

Verwondering
Jeroen Brouwers
Jeroen Brouwers, met de magistrale roman 'Het hout' winnaar van de ECI Literatuurprijs 2015, schreef ooit in 'Bezonken rood': 'Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt'. Zo is het.


Zusters van Koningsoord: 'Stilte en gebed vormen het hart van ons bestaan'.

Ida Gerhardt (1905-1997) was behalve vertaalster van de psalmen, ook dichteres. Lees en beluister hier (gezongen door Trijntje Oosterhuis) haar gedicht 'De gestorvene'.
Lees op de site van DBNL wat neerlandicus Wam de Moor in 'Tsjip' schreef over de psalmen:
'Poëzie die nooit hoeft te vervelen'.

vrijdag 13 november 2015

Meesterwerk 'Het hout' van Jeroen Brouwers bekroond

 
“De ECI Literatuurprijs 2015 gaat naar een uitzonderlijk boek. Met Het hout van Jeroen Brouwers, dat gaat over onderdrukking en seksueel misbruik op een katholiek jongensinternaat, kiezen we voor meesterschap, stilistische brille, voor beklemming en verlossing”, aldus juryvoorzitter Andrée van Es gisteren in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.

Een terechte bekroning van dit magistrale werk.


Jeroen Brouwers
 
Kijk hier naar de uitreiking van de prijs door juryvoorzitter Andrée van Es aan de redacteur van Brouwers (die vanwege gezondheidsproblemen niet aanwezig kon zijn) en een kort interview met de schrijver.
 
Lees ook het verslag van de prijsuitreiking in de Volkskrant en een recensie van 'Het hout' in De Morgen. Het VPRO-programma Boeken zond een interview met Brouwers over de roman uit.

zondag 1 november 2015

Inleiding tot de verwondering

Filosofie begint met verwondering, zo vond Aristoteles. Veel filosofen hebben zich sindsdien over dit begrip gebogen, o.a. Cornelis Verhoeven in zijn boek Inleiding tot de verwondering(1967; door uitgeverij Damon opnieuw uitgegeven in 2012 en nog verkrijgbaar). Filosoof René van Delft probeert het op eigentijdse wijze te duiden:

 
Dr. Cornelis Verhoeven, Inleiding tot de verwondering, Ambo / Utrecht (1967) is ook hier te lezen.

woensdag 14 oktober 2015

Impact Your World. Steun International Student Volunteers!

Vandaag geef ik graag het woord aan Freija Kruit, een oud-leerling van mij op de RSG Ter Apel. Zij is een veelbelovend schrijftalent en daarom overhandigde ik haar in maart het eerste exemplaar van 'Ter Apel zien en dan sterven', een boekje dat ik schreef over de Groninger jaren van dichter Kees Stip. In juli mocht ik haar op de RSG toespreken bij de uitreiking van haar vwo-diploma. Inmiddels studeert Freija Europese Talen en Culturen aan de RuG in Groningen (met Zweeds als keuzetaal) en is zij actief voor de ISV (International Student Volunteers). Wat dat inhoudt, vertelt ze zelf.

My name is Freija, a young & enthusiastic European Languages & Cultures student at the University of Groningen, the Netherlands. Writing (poetry) is what I definitely love to do, just as photography, drawing and painting. Travelling around the world and learning about other people's culture, countries & wildlife has always been one of my biggest dreams. My application to travel with the ISvolunteers has been accepted, which means: A dream coming true! I am going to travel on a four weeks volunteer & travel program (two weeks of volunteering, two weeks traveling) to make myself count in the world. I am willing to do this to make a life changing turn. By taking part in this amazing program, I will not only support the ISV, but also let myself grow, for I will learn a lot about the countries at the other side of the world and their nature and culture.

Via fundraising probeert Freija een bedrag bij elkaar te krijgen waarmee de vrijwilligersprogramma's van ISV worden gesteund. Wat die programma's inhouden en hoe je kunt doneren, is hier te lezen. Elke bijdrage is welkom. Van harte aanbevolen!

Op de website van de ISV is nog veel meer informatie te vinden.

Update: Woensdag 28 oktober 2015 besteedde het Dagblad van het Noorden aandacht aan Freija's project:

dinsdag 13 oktober 2015

Domweg gelukkig op de Houtmarkt

Station Zutphen
Per trein onderweg naar Apeldoorn, stapte ik onlangs voor een korte onderbreking uit in Zutphen, een van de weinige plaatsen waar het station nog is zoals het in mijn herinnering altijd al was. Het gebouw is gelukkig niet voor niets een rijksmonument.

Het was fraai nazomerweer, deze laatste dag van september, dus streek ik neer op een terrasje aan de Houtmarkt, met zicht op de ranke Wijnhuistoren. Mijn oog viel echter al snel op het pand tegenover mij. 'De Courant', stond er op de gevel, een Grand Café. De link was snel gelegd. Hier huisde vroeger het 'Zutphens Dagblad'.
 
Opa Bakema
Naast mijn baan als leraar was ik hier zo'n 35 jaar geleden enige tijd een beginnende freelance journalist. Bij het opruimen van de zolder kwam ik laatst nog een aantal vergeelde artikelen van mijn hand uit die periode tegen. Zoals een verslag van een popfestival in Vierakker, dat gepresenteerd werd door Opa Bakema, destijds een cultfiguur van Radio 3. Met optredens van popgroepen als Yellow Teeth, Dudes en Needle. Ook versloeg ik een 'Boeiende voorstelling van circus Mikkenie', waarin de destijds mateloos populaire Peppie en Kokkie optraden. Geen wilde dieren. Toen al niet.
 
'De Courant' aan de Houtmarkt. Hier zetelde vroeger het Zutphens Dagblad
 
Maar het trotst ben ik stiekem toch nog steeds op een heuse recensie die ik als jonge vliegende reporter schreef over een concert in de dorpskerk van Brummen, gegeven door fluitiste Elly Stege en organist Theo Meurs. Zij speelden werken van Vivaldi, Telemann en Bach. Op maandag 7 juli 1980 verscheen het in het Zutphens Dagblad. Stond er meestal 'van een onzer verslaggevers' of  'van onze correspondent' boven mijn stukjes, hier werden - heel stoer - mijn initialen vermeld. Onder het artikel, dat dan weer wel. Tussen haakjes.
 
Houtmarkt met Wijnhuistoren
Deadline
Bij deze krant heb ik geleerd wat het is om een deadline te halen. Het concert was op zondagavond. Al in de kerk begon ik het stukje te schrijven. Na de laatste klanken spoedde ik mij vervolgens huiswaarts om het af te maken en op speciaal kopijpapier in een van te voren vastgesteld aantal woorden uit te typen. Daarna sprong ik op mijn fiets en spoedde ik mij naar de Houtmarkt om het daar net voor middernacht in de brievenbus te werpen. De volgende dag stond het in de krant. Het Zutphens Dagblad.Vol nostalgie eindig ik dit stukje met een variatie op dat beroemde gedicht van J.C. Bloem, overigens ook een oud-Zutphenaar:

          Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
          Gelukzalig op een zonnige morgen,
          Domweg gelukkig op de Houtmarkt.

(HtH)

zondag 13 september 2015

Hemelse muziek


Het Utrechtse Festival Oude Muziek klinkt nog na. The Choir of Claire College in Cambridge zingt 'Miserere' van Gregorio Allegri (1582-1652). Ontroerend mooi.

zondag 23 augustus 2015

Vasculair dement

In het Grand Café van het verzorgingshuis
 
      “Hallo pa, hoe gaat het?”
      “O, daar ben je al, ik had je niet zien aankomen.”
      “Ik kwam van de andere kant.”
      “Dames, dit is mijn vader, hij is al 94!”
      “Nee pa, jij bent 94, ik ben pas 65.”
      “Nee hoor, ik ben 65!”
      “Ik ben net met pensioen, jij bent dat al heel lang.”
      “Mijn zuster is maar 56 geworden.”
      “Dat was uw dochter, mijn zus; uw zus was 88.”
      “Nee hoor, het is echt zo!”
      “Zullen we maar naar uw kamer gaan, pa?”

Dit gesprek tussen mijn vader en mij noteerde ik nog geen jaar geleden. Nu ben ik al blij als er een glimlach van herkenning is. Nadat ik mijzelf heb voorgesteld.

zondag 9 augustus 2015

Bachwoche Ansbach

Nooit gedacht dat ik nog eens naar Beieren zou afreizen. De oerconservatieve Franz Josef Strauß (CSU), Lederhosen en Bierfesten: daar associeerde ik deze 'vrijstaat' in het zuiden van Duitsland vooral mee. Het trok me van geen kanten. Toch bracht ik er de afgelopen dagen door.
 
Doron ('Dodo') Fischer, een stiefdochter van dichter (en Bachliefhebber) Kees Stip woont al jaren in Lehrberg, en zij attendeerde ons op de tweejaarlijkse Bachwoche in Stadt Ansbach, daar in de buurt. Kijk, dat trok natuurlijk wél! Het waren zeer inspirerende muzikale dagen; bovendien verbleven we in een prima pension in het pittoreske dorpje Obersulzbach met een prachtige, rustige omgeving om te wandelen.

'Ansbach klingt': Muziekschoolleerlingen musiceren tijdens
de Bachwoche op hoeken van straten in het fraaie Ansbach.

In de Orangerie im Hofgarten woonden we twee concerten bij. In de tuin
bijzondere beelden van Dietrich Klinge.
 
Op het Wiegleborgel in de St. Gumbertuskirche speelde Lorenzo Ghielmi
werken van Böhm, Buxtehude en natuurlijk: Bach! Tijdens het
prachtige concert was de kerk bomvol.

Applaus voor Kammerorchester Basel en pianisten Khatia en Gvantsa Buniatishvili.
Zij speelden werken van Bach, Honegger en Mendelssohn Bartholdy.
Het klavierduo Yaara Tal en Andreas Groethuysen vertolkte er tijdens een recital
muziek van Schubert, Febel, Brahms en Reger.

  In de St. Johanniskirche vond 'Ansbach singt' plaats. Onder leiding
van Rudolf Lutz zong het publiek bekende en minder bekende
melodieën. Natuurlijk van Bach (o.a. 'Bist du bei mir'), maar er
waren ook volksliedjes en een negro-spiritual. Het gezang werd
afgewisseld door orgelspel. Een mooie happening.


Obersulzbach met Evangelisch-Lutherische St. Mariakirche

Interieur met Strebelorgel
 
Ik mocht er een middag op spelen. Großartig!
 
 Pension der Sulzbachhof. Bekijk Obersulzbach ook vanuit de lucht.

donderdag 16 juli 2015

Zeven maal om de aarde te gaan

 
Het gedicht 'De gestorvene', van Ida Gerhardt,
gezongen door Trijntje Oosterhuis

maandag 13 juli 2015

Poëzieroute in audiofragmenten

Mijn vorige woonplaats blijft aan de weg timmeren, ook met de gedichtenroute 'Poëzie in steen':

"Wandel door Wijk bij Duurstede langs gedichten van bekende Nederlanders waarin zij locaties van onze stad bezingen. Geniet tegelijkertijd van onze prachtige oude stad.
In de bijbehorende audiofragmenten hoort u onze eigen Wijkse zusters Til & Dien de gedichten in hun eigen Wijkse dialect voordragen.
Binnenkort zullen de audiofragmenten uitgebreid worden waarin onze stadstroubadour Boudewijn Hansen de gedichten bezingt."


Ook mijn gedicht 'Wat blijft' wordt voorgedragen en van commentaar voorzien. Als onbekende Nederlander bevind ik me in goed gezelschap... Zie (en hoor!) hier (klik vervolgens op Audio anhören).

woensdag 8 juli 2015

Koopzondagen in de gemeente Vlagtwedde

      Koopzondagen in Vlagtwedde
 
      Hoera, zondags mogen hier alle (nog bestaande) winkels open!
      De liberalen hebben na lang soebatten eindelijk getriomfeerd.
      Zelfs GroenLinks vond het na wat aarzelen niet verkeerd
      en besloot z’n eigen principes dan ook maar te verkopen.

      Dat dit de doodsklap is voor één dag rust en kleine winkelier
      interesseert de krappe meerderheid in onze Raad geen zier.

      Hans ter Heijden

Jongeren van de ChristenUnie nemen het in de strijd tegen koopzondagen op het
Plein in Den Haag op voor de kleine ondernemers (foto Gerhard van Roon, RD).

Onlangs besloot de gemeenteraad van Vlagtwedde dat alle winkels in de dorpen (als Vlagtwedde, Sellingen, Bourtange en Ter Apel) voortaan elke zondag open mogen zijn. Het was een initiatiefvoorstel van de VVD dat nota bene ook gesteund werd door de Partij voor de Dieren en GroenLinks. Partijen waarvan je mag verwachten dat ze zich verzetten tegen de 24-uurseconomie en die vaak roepen dat we juist moeten consuminderen in plaats van consumeerderen. Zij hadden het verschil kunnen, nee moeten maken!
Bovendien passen koopzondagen absoluut niet bij de uitgangspunten van Cittaslow, die door de gehele raad omarmd worden.

Hulde aan de raadsleden die tegen het onzalige voorstel hebben gestemd!

zaterdag 4 juli 2015

Varsågod!

Oud-leerling Freija Kruit vroeg mij een jaar geleden, toen ik in verband met mijn pensionering afscheid nam van klas vwo-5 van de RSG Ter Apel, of ik haar bij haar diplomering toe wilde spreken. Natuurlijk wilde ik dat. Afgelopen donderdag was het zover. Er is een filmpje van gemaakt:


Voor het eerst van mijn leven probeerde ik een ollekebolleke te schrijven:

        Ollekebolleke voor Freija

        Dichteres Freija Kruit
        serveert je versregels,                      
        straks ook nog Zweedse, met
        knäckebröd. Varsågod!      
              
        Vlieg maar uit, leer maar door,
        Buiskoolwegcoryfee.
        Verken je grenzen en
        schrijf, schrijf, schrijf. Ja, dat moet.

        Hans ter Heijden

         Ter Apel, 2 juli 2015

         Varsågod [wâr-sjo-ĝoed]: alstublieft

V6 awards
De leerlingen reikten als eerbetoon aan de docenten van wie zij les kregen V6 awards uit. Vol trots nam ik de Koning van het voordragen award in ontvangst. Erg mooi dat jongeren in jachtige tijden van multitasken, twitter en smartphones het voordragen van een gedicht nog op waarde weten te schatten!
Ook van de uitreiking van de awards is een filmpje.

De lach van een kind
Freija schreef in 2013 op mijn verzoek een gedicht voor de 5 meiviering in het Bevrijdingsbos in Noorddijk. Zie hier het verslag op de site van ckv (creatief schrijven).

woensdag 24 juni 2015

t Kon minder: een negen-en-een-half!

Voordat ik in de bovenbouw van havo/vwo met de literatuurlessen begon, gaf ik eerst altijd een algemene inleiding op de kunsten. Vanzelfsprekend kwam ook de muziek aan bod. Voorbeelden liet ik via YouTube zien en horen. Van Bach tot Bløf.

Bach
Toen ik zo'n jaar of zeven geleden in havo-4 het slotkoraal uit de Matthäus Passion ('Wir setzen uns mit tränen nieder') had laten horen, kwam na de les Mark Schimmel naar me toe. "Wat is dat mooi, meneer", zei hij. "Is nait verkeerd". Mark hield veel van muziek en speelde gitaar in een bandje. Omdat we onze liefde voor Bach deelden, speelden we tijdens het Open Podium van de RSG Ter Apel - als 'The Bach Boys' - een Bourrée van Bach. Hij op gitaar, ik op piano. We waren de enigen die klassieke muziek speelden, maar kregen een hartverwarmend applaus.

 The Bach Boys spelen een Bourrée van Bach op de RSG Ter Apel (2008?).

Eindexamenconcert
Op 22 juni jl. woonden we het eindexamenconcert van Mark (conservatorium ArtEZ, Zwolle) bij. Mark volgde de richting jazz/pop en had voor deze gelegenheid een band samengesteld met contrabas, saxofoon/klarinet, slagwerk en natuurlijk speelde hijzelf op verschillende gitaren. Het was een piekervaring! Mark schotelde ons een zeer gevarieerd programma voor, natuurlijk met swingende jazz, maar ook met popsongs en zelfs een Groningstalig lied. Virtuoos speelde hij gitaar en zong hij zijn liedjes. En ook dat kan hij geweldig! Erg mooi vond ik dat hij het gedicht 'De dood en de tuinman' van Kees Stip zong. Op mijn verzoek had hij in het Kees Stipjaar 2013 teksten van Stip op muziek gezet en deze tijdens het Stipfestival gezongen. Het vers werd nu niet alleen begeleid door gitaar, maar ook - heel ingetogen - door klarinet en contrabas.

Mark (links) en zijn band

Staande ovatie
Tijdens het concert traden ook enkele zangeressen op en een trompettist. Een - terechte - staande ovatie viel Mark (en natuurlijk de andere voortreffelijke musici) in een volle Dommerholtzaal van schouwburg Odeon in Zwolle ten deel.

Mark en zangeres Jantsje Procee

Een half uur na de presentatie kwam de examencommissie naar beneden. Deze vond het een (bijna) perfect eindexamenconcert en de muziekwereld zou nog veel van deze begenadigde zanger-gitarist Mark Schimmel horen. Cijfer: 9,5!

Ook tijdens de presentatie van mijn boekje 'Ter Apel zien en dan sterven'
in maart, zong Mark o.a. 'De dood en de tuinman' van Kees Stip.
Rechts Patrieck Bonnet, ook van de partij bij het eindexamenconcert van Mark
(en inmiddels ook afgestudeerd: saxofoon en klarinet).