Tied vlaigt en doagen goan te gaauw

Met een variatie op de titel van Jean Pierre Rawies laatste dichtbundel ('De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag'), zette ik boven mijn eindwerkstuk voor de cursus Gronings: 'Tied vlaigt en doagen goan te gaauw'. Je moest je eigen levensverhaal op papier zetten.

De cursus volgde ik dit najaar in Stad. Het was een vervolg op 'Grunneger toal veur gevorderden' (al voel ik mij vaak nog een beginneling...). Ik heb er veel geleerd, alleen al doordat je tijdens de lesavonden Gronings moest spreken, ook in de pauzes.

Enige probleem was dat er werd onderwezen in de Hogelandster variant van het Gronings en die wijkt toch nogal eens af van het Westerwolds, waar je in plaats van nait bijvoorbeeld nich zegt.

 

Daarom heb ik de laatste lesavond Reint Meins (84) uit Weende geïnviteerd. Hij las in onvervalst Westerwolds enkele van zijn verhalen voor, lichtte een paar zelfgemaakte schilderijen toe en vertelde over zijn afwisselende leven als postbode in onze contreien.

 

Reint Meins vertelt.

Terra Westerwolda
Intussen vliegt de tijd. Je denkt dat je zeeën van tijd hebt als je met pensioen gaat. Maar dat is - althans bij mij - niet zo. Sinds september maak ik deel uit van de redactie van Terra Westerwolda, het prachtig vormgegeven tijdschrift van de Historische Vereniging Westerwolde en het Streekhistorisch Centrum Stadskanaal.
Voor het novembernummer interviewde ik de 96-jarige Willem ten Have, rustend boer, die in 1918 in de verbouwde boerderij waar ik nu woon, werd geboren. Mooie verhalen over het boerenleven van 'vrouger', maar ook over de school in Harpel, de werkverschaffing, werkpaarden en trekschuiten.
Door met mensen als Willem en Reint zo goed en zo kwaad als het gaat Gronings te praten, leer je veel!

 

'Groot interview' met Willem ten Have in Terra Westerwolda

Ter Apel zien en dan sterven

Voorpublicatie 'Ter Apel zien en dan sterven'

Over de kloosterwandeltocht die ik in oktober in Limburg maakte, berichtte ik al eerder.

Verder heb ik eindelijk mijn boek(je) over de Groninger jaren van dichter Kees Stip voltooid. Na de organisatie van het Kees Stipjaar in 2013, was dit nog een belofte die ik nu gestand doe. 'Ter Apel zien en dan sterven', luidt de titel. Het verschijnt in februari of maart 2015 bij uitgeverij Vliedorp uit Houwerzijl (nadere berichten volgen).

Terra Westerwolda gunde ik een (bescheiden) voorpublicatie. Het laatste nummer van dit blad is overigens nog verkrijgbaar bij boekhandels in Westerwolde (o.a. Primera Vlagtwedde) en bij het Streekhistorisch Centrum.

Marktpleinkerk

Orgel
Tja, en dan de muziek. Die schoot er de laatste jaren ook nogal bij in. In januari krijg ik - sinds vier jaar - weer kerkorgelles. Mijn 'hometrainer', een oud, elektronisch Johannusorgel (waar ik vooral ook het voetenwerk en het spelen op twee manualen op kan oefenen), is door de firma Kuipers uit Leens weer vakkundig speelklaar gemaakt en dagelijks probeer ik de coördinatie tussen handen en voeten zo soepel mogelijk te laten verlopen. Het blijft voor iemand die van jongs af aan piano speelt, lastig. En al die registers!
Ik verheug mij weer op de lessen van organist Wim Westerman. Op het Witte-orgel van de Marktpleinkerk in Winschoten. Fantastisch!



de 'hometrainer'

 Het Witte-orgel in de Marktpleinkerk te Winschoten

Cello

Zelfs mijn cello heb ik weer van het stof ontdaan. Dit instrument leerde ik bespelen tijdens mijn studententijd in Utrecht. Door allerlei omstandigheden, waaronder een 'carpaaltunnelsyndroom' in mijn rechterpols (waaraan ik uiteindelijk succesvol ben geopereerd), heb ik hem decennia niet bespeeld. Ik probeer het nu voorzichtig weer op te pakken. 

 

 cello met hond (in mand)

Het cellospel roept ook weer allerlei herinneringen op. Bijvoorbeeld aan mijn idool van toen, de beroemde Spaanse cellist Pablo (Pau) Casals (1876 - 1973). Hieronder een historische filmopname. Hij ontvangt hier uit handen van secretaris-generaal U-Thant in 1971 de UN Peace Medal. De hoogbejaarde Casals spreekt de vergadering op indrukwekkende wijze toe en speelt het door hem bewerkte Catalaanse lied 'El cant dels ocells'  ('Song of the birds'). Als protest tegen het Franco-regime. Inderdaad, de tijd vliegt...

Pablo  (Pau) Casals bij de Verenigde Naties

 

Hier nog een filmopname over 'Song of the birds'.

Dom

Over het algemeen heb ik het niet zo op drones, maar eerlijk is eerlijk: deze hemelse beelden - met zo'n vliegende schotel gemaakt van de Dom in de stad waar ik opgroeide - zijn van een adembenemende schoonheid...

Zie ook: NOS

Abdij Lilbosch. In de voetsporen van broeder Adriaan

Afgelopen week vertoefde ik in Abdij Lilbosch in Echt (Limburg). Een klooster van de cisterciënzers, met een grote boerderij. Ik had weer ingetekend op een door De Wandelmaat georganiseerd verblijf, waarbij het leven in het ritme van het klooster wordt gecombineerd met wandelingen in de omgeving.

Quo vadis?
Wat drijft me als buitenkerkelijke 'ietsist', opgevoed in de vrijzinnig hervormde traditie, toch elk jaar weer naar een klooster?
Ik begin het mezelf ook steeds vaker af te vragen. Het is in ieder geval niet het katholieke geloof. Ook al probeert de huidige paus een wat progressievere koers te varen, de rapportage van de bisschoppensynode biedt weinig hoop voor onder meer homo's. Het brave gezinnetje blijft toch de maatstaf. Vrouwen in het ambt? Geen sprake van, behalve dan hier en daar misschien op de werkvloer. Ook het celibaat staat nog steeds recht overeind. En als je dan net de als een weergaloze tirade geschreven roman Het hout van Jeroen Brouwers over de (seksuele) misdrijven en hypocrisie in de roomse kerk hebt gelezen, vraag je je toch af: Waar ga je heen? Wat zoek je daar?

 

Mystiek
Het is denk ik toch de hang naar mystiek, spiritualiteit (of hoe je het onbenoembare ook noemen wilt), maar ook de fascinatie voor wat die broeders en zusters beweegt, de overgave, de muziek, de stilte.
Misschien vooral de stilte, de bezinning en de onthaasting. Al kunnen lang niet alle gasten in het klooster meer zonder smartphone.

Adriaan Dikker

Voor mij was er nog een speciale reden om juist naar dit klooster te gaan. In de jaren negentig van de vorige eeuw was ik gemeenteraadslid voor GroenLinks in Wijk bij Duurstede. Een van mijn fractiegenoten was Adriaan Dikker. Een markante, gedreven man. Van oorsprong kolenboer, later makelaar. Was wethouder voor de KVP, maar stapte over naar de PPR dat opging in GroenLinks. Vader van een groot, katholiek gezin.
Hoewel hij een stuk ouder was dan ik, waren we maatjes. We stemden (in tegenstelling tot enkele andere GroenLinksers) allebei tegen de koopzondagen en Adriaan deed ook nog wel eens een moreel appèl op het college van B&W. Toen dit aan de gedoogsituatie van een paar woonwagenbewoners een eind wilde maken, sprak hij woorden die een grote indruk op me maakten: "Voorzitter, we moeten in dit geval genade voor recht laten gelden".  Zo was Adriaan. Integer, opkomend voor de zwakken. En de natuur.

 

Broeder Adriaan 

Toen hij begin 70 was (zijn vrouw was al overleden), besloot hij het klooster in te gaan. Hij was altijd katholiek gebleven en hield enorm van zingen. Gregoriaans. Hij ging naar Lilbosch, waar hij 'familiaris' werd, een broeder met wat meer vrijheden. Hij wilde tenslotte zijn kinderen en kleinkinderen nog wel eens ontmoeten. Ook bleef hij contacten onderhouden met de School voor Filosofie, waar hij ook docent was geweest. 

In 2001 (hij verbleef er toen al drie jaar) kregen we een brief van hem. Hij schreef onder meer: "Jullie kaart kwam onlangs weer boven water, de verhuiskaart van 15 oktober 1999 (we verhuisden toen naar Westerwolde). Zijn dat jeneverbessen, die donkere gevaarten voor de boerderij? Dan zijn ze flink uit de kluiten geschoten. Een week geleden heb ik een kleintje geplant in de kruidentuin die ik opnieuw aan het inrichten ben op basis van de ideeën van Hildegard von Bingen". Hij stuurde een boekje over de abdij mee en een foto (met toelichting) van de moestuin, waar hij ook veel in werkte:

 

Verwondering
Adriaan bleef tot 2004 in de abdij. Toen keerde hij terug naar Wijk bij Duurstede. Hij stierf een jaar later op 80-jarige leeftijd. Het spijt me nog altijd dat ik hem tijdens zijn verblijf in Echt nooit heb bezocht. Nu probeer ik het een beetje goed te maken door in de voetsporen van broeder Adriaan te treden. Ik tracht me een beeld te vormen van het leven dat hij hier leidde. Een leven van gebed, studie en koorzang, maar ook van arbeid, vooral in de kruidentuin, de moestuin en de boomgaard. Van wandelen en fietsen in de prachtige omgeving. Het paste bij Adriaan. Hij was ongetwijfeld een toegewijde, aimabele en wijze broeder. En zo zijn er meer kloosterbroeders en -zusters. Zij leren ons - gasten uit die voortjakkerende wereld - wat stilte is, bezinning, verwondering. Of je nou gelooft of niet.

Nooit heb ik andere leermeesters gehad dan eiken en beuken

Bernard van Clairvaux (1090 - 1153)

 

 

 

 

 

 

Op pad

 

Over Adriaan Dikker zie ook Trouw en AD. Adriaan was ook de initiatiefnemer van de Hordenboomgaard in Wijk bij Duurstede.

Sterren schitteren in Backemoor

Afgelopen vrijdag woonden we in het kader van de Musikalischer Sommer in Ostfriesland een concert bij in het prachtige kerkje van Backemoor, niet ver van Leer. Hier traden de beroemde violist Philippe Graffin en zijn muzikale vrienden op. Het was een eindje rijden, maar dan heb je ook wat: een prachtig concert waarin de muzikale sterren stuk voor stuk schitterden.

Dimitri Ashkenazy op klarinet met de virtuoze Anna Magdalena Kokits (26!) op klavier openden met vier fraaie fantasiestukken van Niels Gade. Kokits was ook de spil in het kwintet in Es-Dur, opus 16 van Ludwig van Beethoven. Zeer harmonieus speelde zij, samen met Ashkenazy (klarinet), Martin Roos (hoorn), Akio Koyama (fagot) en Nathanael Amrany (hobo) deze inspirerende muziek.

Pianiste Anna Magdalena Kokits

Van een adembenemende schoonheid was het Concert voor piano, viool en strijkkwartet opus 21 van Ernest Chausson (1855-1899). Nu speelde Iwan König piano en Philippe Graffin viool. Het strijkkwartet bestond uit Franziska König (viool), Franz Chien (viool), Petra Wolff (altviool) en Christoph Otto Beyer (violoncello). Chausson, van wie ik nog nooit gehoord had, was voor mij een openbaring. Meeslepende, spannende, maar ook ontroerende muziek, geheel passend bij het culturele klimaat van het Fin de siècle.

Hier een uitvoering van het eerste deel van het Concert voor piano, viool en strijkkwartet van Ernest Chausson in de zaal van het Prins Claus Conservatorium in Groningen (2013). Met Roland Daugareil (viool), Anastasia Goldberg (piano), Romana Porumb and Kostas Malamis (viool), Sandor Antal (altviool) en Anne-Elise Thouvenin (cello).

Philippe Graffin en Iwan König speelden tenslotte met 'Tzigane' van Maurice Ravel de sterren van de hemel boven Backemoor.

Erbarme dich

Nog nooit heeft een Zomergast zo'n verpletterende indruk op me gemaakt als Reinbert de Leeuw afgelopen zondag. Een bevlogen, inspirerende musicus, componist én docent. En nota bene deze muzikale vernieuwer eindigt met de aria 'Erbarme dich' uit de Matthäus Passion van Johann Sebastian Bach. Reinbert de Leeuw: "Ja, het beroemdste stuk met de beroemdste aria. Groter cliché bestaat niet. Maar Bach komt het dichtste bij, ja bij wat, dat weet je ook niet eens... (...) De componist Mauricio Raúl Kagel zei: 'In Christus geloven we misschien niet allemaal, in Bach wel'. Het is verpletterend mooi."

Matthäus Passion: Aria 'Erbarme dich'. Damien Guillon, alt;  

Choir and Orchestra of Collegium Vocale Ghent o.l.v. Philippe Herreweghe 

 

Hier een recensie in de Volkskrant.

Teken voor een kleinschalige gemeente Westerwolde!

Zes supergemeenten

De provincie Groningen wil van 23 min of meer kleinschalige gemeenten naar zes supergemeenten met zo’n 100.000 inwoners. De burgers en besturen van de gemeenten Bellingwedde en Vlagtwedde willen echter niet fuseren met Pekela, Veendam en Stadskanaal (het provinciale plan). Zij willen wél samen met elkaar de gemeente Westerwolde gaan vormen, zo mogelijk uitgebreid met Onstwedde en omgeving (ca. 25.000 inwoners). Vlagtwedde en Bellingwedde passen wat natuur en cultuur betreft uitstekend bij elkaar en hebben inmiddels het Cittaslowkeurmerk verworven.



Theater van de Natuur aan de oever van de Ruiten Aa in Sellingen
Foto: Herman Janssen, Ter Apel

 

Provincie Groningen schoffeert inwoners en gemeentebesturen

Gedeputeerde Bote Wilpstra (nota bene van Democraten 66!) heeft de tegenstanders wel ‘gehoord’, maar niet naar hen geluisterd. Hij wil zijn plannen coûte que coûte doorzetten. Wij als Westerwolders pikken dat niet. Help ons in de strijd en teken de petitie! Er zijn twee versies: één voor inwoners van de gemeenten Bellingwedde en Vlagtwedde en één voor mensen die elders wonen, maar Westerwolde een warm hart toe dragen.

Kijk hier naar een filmpje over de gemeente

Westerwolde in oprichting

 

Teken! Klik hier: http://expeditiewesterwolde.com/

Bij voorbaat hartelijk dank!

Hans ter Heijden, Westerwolder in hart en nieren

Voor mijn pleidooi - onlangs in de Volkskrant -  klik hier.

Ik heb n dreum

Vanaf mijn vierde vertoefde ik maar liefst 61 jaren in schoolgebouwen. Althans op doordeweekse dagen. Als kleuter, scholier, student, docent, decaan en in nog een aantal functies. Ik heb nog het krijt meegemaakt, de platen van Isings, de apen, noten en Miesen aan de muur, maar ook de schaalvergroting, het grote graaien van de 'boven ons gestelden' en de onvermijdelijke teloorgang van de Amarantis Onderwijsgroep.

Negen jaar geleden kwam ik weer 'thuis' op de regionale scholengemeenschap van Ter Apel. Kleinschalig, overzichtelijk. Hier gaf ik met veel plezier Nederlands en - als onderdeel van culturele kunstzinnige vorming (ckv) - creatief schrijven. Nu ben ik met pensioen. En t is goud zo.

met karikatuur en linosnede

In de grote, stijlvolle zaal van Hotel Boschhuis in Ter Apel werd op 3 juli op feestelijke wijze afscheid genomen van nog drie collega's en mij. Met acts, toespraken en muziek. Ook waren er cadeaus, onder meer een door collega tekenen Rob van Eek gemaakte karikatuur en een prachtige linosnede van het schoolgebouw van de RSG Ter Apel aan de Oude Weg, ook van zijn hand.

Zelf hield ik - in de vorm van een verhaaltje met als titel 'Ik heb n dreum' - een vurig pleidooi voor meer lesuren culturele kunstzinnige vorming en kunstonderwijs. Maak van de RSG een Cultuurschool! Het eindigde met de beroemde woorden van Barack Obama: 'Yes we can!'

 

'Yes we can!'

Natuurlijk bedankte ik iedereen voor de geweldige tijd. Mijn leerlingen waren echter vanzelfsprekend mijn belangrijkste inspiratiebron. Als eerbetoon aan mijn 'publiek' in al die jaren, droeg ik een gedicht voor van een van hen, Emiel Vrolijk. Hij schreef het ooit bij mij voor de Grunneger Schriefwedstried. Het schetst mijn nabije toekomst:

     Ik zit in de naacht
     te stoaren over de stille oetgestrekte velden;

     gitoar in de haand, hond an mien zai.

     Meziek moaken, mit de krekels en kikkers
     als mien ainegste luusteroars.
     En t is goud zo.

(Foto's: Bennie Kuipers, RSG Ter Apel)

Met creativiteit kom je overal

Op 24 juni gaven de leerlingen uit klas 4 havo/vwo van de RSG Ter Apel hun eindpresentaties.
Geïnspireerd door de Natuurbelevingstocht in oktober 2013, werkten zij bij de ckv-disciplines beeldende vorming, drama, creatief schrijven, muziek, foto en film deze cursus aan hun eindproducten. WK voetbal en (mot)regen weerhielden vele belangstellenden niet om deze avond naar het Theater van de Natuur te komen! Een foto-impressie.

De Kunst Van Natuurlijk Beleven (DKVNB) -

Het Natuurlijk Beleven Van Kunst (HNBVK)

 

Eindpresentaties culturele kunstzinnige vorming

leerlingen klas 4 havo/vwo RSG Ter Apel

 langs de heide...

... met schapen

a capellakoortje

 high tea

 publiek bij de dichterstrap

 toneel

 fotografie

 poëzie

voorbereiding op spreekkoor 'De kracht van de Natuur'

 De mens..

 ...verschijnt;

 natuur...

 ...verdwijnt...

 slotakkoorden

DKVNB - HNBVK

U I T N O D I G I N G

 

voor de CKV-eindpresentaties

De Kunst Van Natuurlijk Beleven (DKVNB) -

Het Natuurlijk Beleven Van Kunst (HNBVK)

 op dinsdag 24 juni 2014 om 19.00 uur (welkom vanaf 18.30 uur)

in en om het Theater van de Natuur aan de oever van de Ruiten Aa

bij Sellingen. We beginnen op de parkeerplaats in het bos

aan de Dennenweg (na zwembad en
De Noordmee iets verderop links).

uitvoerenden:

leerlingen RSG Ter Apel (klassen 4-havo en 4-vwo)

de toegang is voor iedereen vrij

(parkeren bij SBB-bezoekerscentrum De Noordmee, Dennenweg 1a)

Quatuor pour la fin du temps

'Hommage aan Rian de Waal' luidde de titel van het programma dat op 25 mei jl. in concertboerderij 'Onder de linden' in Valthermond werd uitgevoerd. Precies drie jaar geleden overleed deze aimabele en virtuoze pianist, die samen met zijn vrouw, mezzosopraan Marion van den Akker, in het begin van deze eeuw in 'Onder de linden' een prachtige concertzaal realiseerde.

Eerbetoon
Marion van den Akker was er in geslaagd topmusici met wie De Waal had samengewerkt naar Valthermond te halen. Violist Moshe Hammer en klarinettist James Campbell waren speciaal uit Toronto en Bloomington naar de Veenkoloniën gekomen. Samen met nog twee dierbare collega's van Rian, Harro Ruijsenaars (cello) uit Zweden en pianist Paul Komen uit Groningen, speelden zij ontroerend mooi het onnavolgbare Quatuor pour la fin du temps van Olivier Messiaen. Dit was voor Rian de Waal het meest aangrijpende en gekoesterde kamermuziekwerk aller tijden. Een mooier eerbetoon was niet denkbaar.

Tijd
Quatuor pour la fin du temps werd op 15 januari 1941 voor 5000 Franse krijgsgevangenen uitgevoerd in een Duits krijgsgevangenenkamp in Polen. Het gaat over het einde der tijden, maar ook over de opheffing van het muzikale principe tijd. Messiaen hoopte op het einde van zijn gevangenschap, maar hij wilde met deze compositie vooral ook het begrip tijd onderzoeken en vooral het Nu vinden.
Jaren geleden hoorde ik deze muziek (in de serie Muzikale Zomer) al eens in de monnikenkerk van het klooster in Ter Apel. Ook toen maakte het stuk een verpletterende indruk.

Kijk en luister hier naar een uitvoering van 'Quatuor pour la fin du temps' door

Daniel Hope, viool, Patrick Messina, klarinet, Tatjana Vassiljeva, violoncello en
Nicolas Stavy, piano tijdens het Festival de Musique de Wissembourg in 2012.

Passie
Aan Messiaen werd tijdens het concert ook eer betoond. De jonge pianisten Maria Fatela López en Itxaso Etxeberria Jaurietta speelden respectievelijk Hommage à Messiaen van Toru Takemitsu en Tombeau de Messiaen van Jonathan Harvey. Beide composities geven een eigen invulling aan Messiaens klankwereld en werden met veel passie en een ongelofelijke techniek vertolkt.

Klik hier voor een toelichting op Quatuor pour la fin du temps

Kom vanavond met verhalen

Kom vanavond met verhalen hoe de oorlog is verdwenen

en herhaal ze honderd malen, alle malen zal ik wenen

                                                                       Leo Vroman

Afgelopen vrijdag woonden we sinds jaren weer eens een voorstelling bij van theatergroep De Kern. In onze vorige woonplaats Wijk bij Duurstede speelde het kleine gezelschap regelmatig in 'ons' Theater Rondeel. 'Belle of geen talent voor ondergeschiktheid', over leven en werk van Belle van Zuylen staat me bijvoorbeeld nog helder voor de geest, net als de voorstelling over George Sand.

Vestzaktheater

Nu stond de groep op het toneel van Theater Geert Teis in Stadskanaal. En het publiek zat daar ook. Een slimme zet, want het is niet leuk om te spelen voor een grote zaal waar maar circa 50 bezoekers zitten. Achter de gesloten gordijnen werd nu een intiem vestzaktheater gecreëerd en daarin kwam de ingetogen voorstelling 'Kom vanavond met verhalen' prima tot haar recht.

'Bombardement', gezongen door Ineke ter Heege; muziek: Jan-Jaap Jansen

4 mei

De Kern heeft deze voorstelling rond 4 mei al enkele jaren op de speellijst staan. Het oorlogsdagboek van de joodse Edith van Hessen uit Den Haag vormt de rode draad. Dit verhaal wordt afgewisseld door liederen van Ineke ter Heege en Jan-Jaap Jansen, maar ook getoonzette verzen van dichters als Leo Vroman, Hans Andreus, Gerrit Kouwenaar en Henriëtte Roland Holst worden vertolkt. Net als het schitterende 'Ik zou wel eens willen weten' van Jules de Corte en liederen van Mikis Theodorakis en Bertold Brecht.

Indrukwekkend

Het was een bijzondere, ontroerende en ingetogen muziektheatervoorstelling, waarin vooral de prachtig zingende Ineke ter Heege en pianiste Karin Kuijper schitterden. Karin Kuijper begeleidde de liederen subtiel en soleerde indrukwekkend met composities van onder meer Schumann, Bach en Chopin. Zij vertolkte - zeker in het licht van het beladen onderwerp - de troost van schoonheid.

Meer informatie over de voorstelling 'Kom vanavond met verhalen' is hier te vinden.

Kijk en luister hier naar een vertolking van 'Ik zou wel eens willen weten' door Jules de Corte zelf.

Oud salon

Jan van Nijlen: Oud salon

Dit is een radio-opname van enkele decennia oud. De achtergrondruis kan mogelijk storend werken, maar de tekst zelf wordt duidelijk gebracht. De naam van de dame die het gedicht leest is niet bekend.

Cultuurprijs Vlagtwedde

Zo'n tien dagen geleden ontving ik een brief van de gemeente Vlagtwedde met de mededeling dat ik was genomineerd voor de Cultuurprijs 2014. Met Kees Stip in mijn achterhoofd dacht ik: Geen punt.
Bij de bekendmaking  van de winnaar - gisteren in het Klooster van Ter Apel - door burgemeester Leontien Kompier, bleek echter dat ik met stip genomineerd was: ik had hem gewonnen! Met het prachtige kunstwerk van Marlies Heylmann en Jelle Leek in mijn handen, viel ik even stil. Uiteindelijk uitte ik mijn vreugde met enkele Groninger understatements: "t Kon minder. Is nait verkeerd." (Vertaling: Het is geweldig!).

Dagblad van het Noorden, 24 maart 2014

Zie ook: Ter Apeler Courant

Een wijde blik verruimt het denken

Terwijl de 'schiere', cisterciënzer monniken van plan zijn zich weer op hun eiland van herkomst te vestigen, streken wij er maar alvast een aantal dagen neer: Schiermonnikoog. Mijn muze bood me het aan en zo kon het gebeuren dat ik er op 3 maart, bijgeschenen door de vuurtoren, de pensioengerechtigde leeftijd bereikte. Toch stond ik een dag later weer in Ter Apel voor de klas, ga ik pas vanaf 3 mei van Drees trekken en neem ik uiteindelijk in juli écht afscheid van de RSG Ter Apel.


Berkenplas
Voor het laatst waren we ruim een decennium geleden op het eiland, waar we ooit - toen we nog in Wijk bij Duurstede woonden - jaarlijks onze kerstvakantie doorbrachten. Alleen al de boottocht erheen maakt je los van alle beslommeringen. Daarna kan het grote uitwaaien beginnen. De Loesje-slogan 'Een wijde blik verruimt het denken' is hier optimaal van toepassing.

Noderstraun
Het was een mooi weerzien.Vanuit ons appartement in Noderstraun hadden we een prachtig uitzicht op de zee. We maakten inspirerende wandelingen over het brede strand en door de bossen, onder meer naar de Berkenplas.

                  

 De avond valt. Ons uitzicht vanuit Noderstraun, met links de vuurtoren.

 
Uiteraard bezocht ik mijn 'stamcafé' op Schier, de gelagkamer van Hotel van der Werff. Helaas niet meer met de legendarische Jan Fischer bij de toog. Maar zijn opvolgers hebben gevoel voor traditie. Er is niets, maar dan ook niets veranderd aan de inrichting. En goddank nog steeds geen gokautomaten en muzikaal behang. Wat bleef is de sfeer én een kop heerlijke koffie ('cappuccino heb ik niet') voor 80 eurocent. Geweldig.

Soms droom ik van de 'Groninger archipel', waarbij alle kleinschalige gemeenten eilanden zijn, die de vermaledijde dans van de schaalvergroting ontspringen. Het gemeentebestuur van Schier past aan de stamtafel in de gelagkamer van Van der Werff.
Tot mijn geruststelling bestaat ook de plaatselijke boekhandel Kolstein nog steeds. Met een keur aan boeken én regionale en landelijke kranten.

Boekhandel Kolstein

 Warme bakker Schuthof (voorheen Klontje)

Ook op Schier is het verkiezingstijd...

Loes en Dora

The 'old' man, the young dog and the sea...

 (Labra)Dora!

Het waren geweldige dagen op Schier. Maar terug in Westerwolde waren we ook weer 'domweg gelukkig' aan het Mussel Aa Kanaal.