Ik heb n dreum

Vanaf mijn vierde vertoefde ik maar liefst 61 jaren in schoolgebouwen. Althans op doordeweekse dagen. Als kleuter, scholier, student, docent, decaan en in nog een aantal functies. Ik heb nog het krijt meegemaakt, de platen van Isings, de apen, noten en Miesen aan de muur, maar ook de schaalvergroting, het grote graaien van de 'boven ons gestelden' en de onvermijdelijke teloorgang van de Amarantis Onderwijsgroep.

Negen jaar geleden kwam ik weer 'thuis' op de regionale scholengemeenschap van Ter Apel. Kleinschalig, overzichtelijk. Hier gaf ik met veel plezier Nederlands en - als onderdeel van culturele kunstzinnige vorming (ckv) - creatief schrijven. Nu ben ik met pensioen. En t is goud zo.

met karikatuur en linosnede

In de grote, stijlvolle zaal van Hotel Boschhuis in Ter Apel werd op 3 juli op feestelijke wijze afscheid genomen van nog drie collega's en mij. Met acts, toespraken en muziek. Ook waren er cadeaus, onder meer een door collega tekenen Rob van Eek gemaakte karikatuur en een prachtige linosnede van het schoolgebouw van de RSG Ter Apel aan de Oude Weg, ook van zijn hand.

Zelf hield ik - in de vorm van een verhaaltje met als titel 'Ik heb n dreum' - een vurig pleidooi voor meer lesuren culturele kunstzinnige vorming en kunstonderwijs. Maak van de RSG een Cultuurschool! Het eindigde met de beroemde woorden van Barack Obama: 'Yes we can!'

 

'Yes we can!'

Natuurlijk bedankte ik iedereen voor de geweldige tijd. Mijn leerlingen waren echter vanzelfsprekend mijn belangrijkste inspiratiebron. Als eerbetoon aan mijn 'publiek' in al die jaren, droeg ik een gedicht voor van een van hen, Emiel Vrolijk. Hij schreef het ooit bij mij voor de Grunneger Schriefwedstried. Het schetst mijn nabije toekomst:

     Ik zit in de naacht
     te stoaren over de stille oetgestrekte velden;

     gitoar in de haand, hond an mien zai.

     Meziek moaken, mit de krekels en kikkers
     als mien ainegste luusteroars.
     En t is goud zo.

(Foto's: Bennie Kuipers, RSG Ter Apel)