‘Woar
komst vandoan?’
vruig
ik zaacht
en
luip n end mit hom op.
Moar
hai –
hai
zee niks en
de
menuten doarna wuir ik stil.
Ik
keek laangs t pad
en
docht
aan
de poaden dai ik har betreden:
poaden
mit bloumen en vogels
en
zun – har der ook nog schenen.
Toun
heb ik zucht
den
ik war hoast vergeten
dat
poaden nait keren
en
ook bloumen en vogels verweren.
Zo
luip ik
en
nou war schieterg
de
regen
mien
dreum binnenkomen.
Ik
har kinnen vroagen:
‘Wat
komst doe hier doun?’,
moar
de dingen van toun
wuiren
nat en kregen t kold.
Ik
har ze n deken om willen doun
of
n vuur willen moaken
of
wat aans meschain.
Moar
n haand wuir zaacht
op
mien scholder legd;
verloaten
keerde ik langzoam mie om:
ik
schrikte en hoelde hoast verbeten,
moar
hai –
hai
laagde zaik en dom.
Hans ter Heijden
.jpg)